اشعار

برای آمـدنت گر چه چـشـم دنـیا هست            به خـاك پا مگـذاری كه دیـدۀ ما هست

اگر چـه بـاز گـذشت و نیـامدی امروز            دوباره وعده به دل میدهیم، فردا هست

شـنـیـده ایم كه هستـی و ما نمی بـیـنـیـم            تو نوری و جلواتـت همیشه پیدا هست

بـرای آن كه به زیـر قـدومت انـدازیـم            هنوز هم سرِ نـاقـابـلی به تن ها هست

مگو چو قـطره ای افتاده ایم از چشمت            میـان وسعت قـلـب تو تا ابـد جا هست

برای مرهم زخمش اگر چه فاطمه نیست            ولی هنوز جـراحـات قـلب مولا هست

خـدا كـنـد كه بـبـیـنـیـم آن دمـی را كه            مدینه هست و تو هستی و قبر زهرا هست

آهـت اگـــر دامــان آدم را بـگــیــرد            آتـش تــمـام اهـل عــالــم را بـگـیـرد

آن روز غیر از دست هایت نیست دستی            که بـاز هم از لطف دستـم را بگـیرد

بین غم و شادی اگر که غم، غم توست            قـلـبـم هـمـیـشه جانب غــم را بگـیرد

جـز اشک بین چنته ام چـیـزی ندارم            ای کاش چشمان تو این کم را بگیرد

باید تـقـاصی را بگـیـری تا خـدا هـم            این گـونه از قلب تو مـاتـم را بگیرد

وقـتـی به یــاد مــادرت از دیــده آیـد            این آب، حـکـم آب زمـزم را بگـیرد

این چـشــم هایم آمـده در فــاطـمـیــه            خــرجــی ایّــام مـحــرّم را بـگــیــرد

زهرا، برای زخـم پـهـلـو زخـم بازو            باید که از دست تو مـرهـم را بگیرد

این روزها زینب دعا دارد خدا کاش            از مــادرم این قــامت خــم را بگیرد

آمـد مــحــرّم عــلــی و مـاه فــاطــمــه            آتـش گـرفـتـه جـان تـو از آه فــاطـمـه

با ذوالفقارِ خـون جگر خورده در نیام            باز آی خـون فاطمه خـونـخـواه فاطمه

باز آی تا تو روضه بـخـوانی برایـمان            با هـای هـایِ گـریـۀ جـانـکـاه فـاطـمـه

بی شک سه ماه خوانده تو را با دو چشم تر            بالای قـبـر محسن شش مـاهه، فـاطمه

آه از میان آن در و دیــوار شد شروع            بـعـد از نـبـی سـلـوک الی الله فـاطـمـه

پشت در و کـنـار بقـیـع و به روی نی            مـعـنـا شـده ست سـرِّ فـدیـنـاه فـاطـمـه

محشر، به پاست روضۀ ارباب بی کفن            پیراهـنی ست کهـنه به هـمـراه فـاطمه

دارد به روی دست، دو دست قلم شده

دستی که در مـقـام شـفـاعت عـلم شده

کم می خـوریم غـصۀ دنیـای بی تو را            با اینکه می کـشیم نفس های بی تو را

امروز هم بـدون تو بر ما گذشت کاش            فکـری کنیـم غـربت فـردای بی تـو را

شرمنده ایم از اینکه نهادیم روز و شب            بر بـستـر زمین سـر تـنهـای بی تو را

زخمی که از فراق بر این سینه خورده است            در خـود اثـر نـداد مـداوای بـی تـو را

ما هرچه میکشیم از این بی تو بودن است            با گـریه پُـر کنیم مگـر جای بی تو را

جز در میان روضه و هیئت بگو کجا            خـرجش کـنـیـم دیـدۀ دریـای بی تو را

خـوانـدیـم از زبـان تو ای وای مـادرم            آتش زدیـم روضـۀ زهـرای بی تـو را

پس مـزن یـار مسیـحا دل بـیـمـار مـرا            آنـقـدر گـریـه کـنـم تا بـخـری بـار مرا

قدر یک عمر فقط گـریه بدهکـارم من            کـرمی کـن بـپـذیـر عـمـرِ بدهکار مرا

پهن کردم سر راه تو بـساطی دل شب            تا که رونـق دهد احـسان تو بازار مرا

پرده پـوشی تو پـایـم به حــرم وا کرده            بـه کـنــاری نـزدی پـردۀ اســرار مـرا

گـردنی کـج؛ سر پـایین به پـنـاه آمده ام            شود آیا سـر و سامـان بـدهی کار مرا؟

آمـدم تا که بگـویـم به خـودم بـد کـردم            تا که اسبـاب شـفـاعت کنی اقـرار مرا

آخــر کــار شــده شـوق شـهـادت دارم            پس به تـاخـیر مـیـانـداز تو دیـدار مرا

خـاک جبهـه چقـدر بوی وصالت دارد            کاش پاسخ بدهی خواهش و اصرار مرا

نـاز دلـدار کـشـیدن تن بی سـر خـواهد            بیـن جـبـهـه بـنـگـر شـاهد گـفـتـار مرا

حال مهمان شده ای؛ وقت پذیرایی ماست            بشنو این روضۀ بین در و دیـوار مرا

مادرت پشت در افتاد و صدا زد پسرم             با تن سوخته جان داد و صدا زد پسرم

یـگـانـه حامی خـون خـدا، بنفسی انت           !سـلالـۀ سـرِ از تن جــدا، بـنـفسی انت!

بیا که می‌گـذرد قــرن‌ها هـنــوز دهـنـد           تو را هماره شهـیدان نـدا، بنفسی انت!

بیا که حضرت صدیقه چارده قرن است           کند بـرای ظهـورت دعـا، بنفسی انت!

بیا که از جـگـر چـاه، اشـک می‌جوشد           ز بس گریست علی بی صدا، بنفسی انت!

بـیـا که طشت بود مثـل بـاغ لاله هنوز           ز پـاره‌های دل مـجـتـبـی، بنفسی انت!

بیا که چشم به راه ظهور توست هـنوز           سر بـریــدۀ خــون خــدا، بـنفسی انت!

بیا که نالۀ «عجل علـی ظهورِ» حسین           رسد به عرش، ز طشت طلا، بنفسی انت!

بیا دعــای فــرج بـشنـو از لب زیـنـب           به شهر کوفه و شـام بـلا، بنفسی انت!

بیـا که دیـدۀ "میثم" به عـارضت نگرد           کـنـار تـربت پـاک رضا، بـنـفسی انت!

اگر که درد می کشیم به یار بی توجّه ایم           به نـسـخـۀ خــدایــیِ نـگــار بی توجّه ایم

به عشق یار دست از گناه خود نمیکشیم           به شیــوۀ درستِ انـتـظـار بی تـوجّـه ایـم

کـنـار جـاده با دل شـکـسـتـه ایـستاده ایم           ولی به حرف های آن سوار بی توجّه ایم

اگر هـنـوز شــاخـۀ دلــم ثـمــر نمی دهد           به برکت زمین و کشت و کار بی توجّه ایم

اگر خـزان گرفته روزهای سرد انتـظار           به مـعـنـی حـقـیـقـی بـهـار بی تـوجّـه ایم

هـزار بار خـوانـدی و هزار بار گفتی و           و مـا هـزارهـا هـزار بار بـی تـوجّـه ایم

گره به کارمان اگر که خورده علت این بُود           به دست های مـردم نــدار بی تـوجّـه ایـم

زیاد روی تـوبـه های ما حـساب وا نکن           که ما به قول و وعده و قرار بی توجّه ایم

فقط به شوق کعبۀ رخ تو بوده است اگر           به زخم ها و طعنه های یار بی توجّه ایم

به فکر شال مشکی و عزای مادر توأیم           به جنب و جوش عید و نوبهار بی توجّه ایم

غروب فاطمیّه را نمی دهم به صبح عید           گمان مکن به روضه های یار بی توجّه ایم

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگویم غم شب های جدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»            ای کـاش تو یـکـبـار به بـالـین من آیی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خـوب نـیـامـوخـتـم آداب گــدایــی

عمری ست که ما منتـظـر آمدنت، نـه            تو مـنـتـظـر لـحـظـۀ بـرگـشـتـن مـایی

می خـواستـم از مـاتـم دل با تو بگـویم            از یـاد رود مـاتـم دل چـون تو بـیـایـی

امـشـب شده ای زائـر آن تربت پنهان؟           یـا زائـر دلـسـوخـتــۀ کـرب و بــلایـی

ای پرسشِ بی پاسـخِ هر جـمعۀ عشّـاق           آقا تو کـجایی؟ تو کجایـی؟ تو کجایـی؟

در انـتـظـار طلعت صبح وصـال تو            دل می‌طپد به شوق طلوع جمـال تو

با غفلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نـکـرده‌ایم مـراعـاتِ حـال تو

ایـنـجـا کسی به یـاد شما دل نمی‌دهد            هسـتـیـم بی‌خـیـال و همیـشه وبال تو

کـمـتـر دلی برای شما تنگ می‌شود            بی‌مهری است باعث رنج و ملال تو

از بسکه دل‌سپردۀ نـان‌های شبهه‌ایم            از یـاد رفـتـه سـفـرۀ رزق حـلال تو

گرچه گناه حاصل این عمر رفته است            داریـم امـیـدِ دیــدن مــاه جــمــال تو

بر در نیامده؛ تو به سـائل عطا کنی            پیدا نشد کسی که بفـهـمد خـصال تو

تو غصّه‌دار کـرب و بلا و مـدیـنه‌ای            بر قلب ماست درد و غـم بی‌مثال تو

پـایـان بـده به دوری چـشم‌ انتظارها            مـا را رسـان به قـافـلـۀ مـهـزیـارها

لطفت دوباره حال مرا رو به راه کرد            رحمی به حال این دل بی سرپناه کرد

ایـن دوریِ مـسـیــر دلــم از دل شـمــا            دیدی چطور روز و شبم را تباه کرد؟!

دنـبـالِ نفس رفـتـن من آخـرش مرا...            ...در دیـدگانِ فـاطـمـیـت روسیـاه کرد

از روز اولــی کـه وجــود آمــدم خــدا            مـن را غـلام زاد و تو را پـادشـاه کرد

صاحب زمان شدی تو و رحمت به مادرت            من را اسیـر کوی تو با یک نگـاه کرد

در بین عشق های نهفـته در این جهان            هر کس که عاشق تو نشد اشتـبـاه کرد

آقـا دلـم خـوش است که حـال بـد مـرا            این روضه های مادرتان رو به راه کرد

ضربِ غلاف خصم سبب شد، شبانه روز            مــادر درون خـانـه فقط آه... آه...کرد

تنها سپـاهِ شیـر خـدا رفت و بعد از آن            شیر حـنـیـن را به خــدا بی سـپـاه کرد

بعد از شبی که فاطمه اش را کفن نمود            مـولا تـمـام درد و دلش را به چاه کرد

ای امـیـد آخـر دلـهــای مـا کـاری بـکـن           درمـیـان لحظـۀ سبــز دعــا کـاری بکن

خـستـه ام از روزهای انـتـظار آقای من           خـستـه ام؛ افتاده ام از پا؛ بیا کاری بکن

جمعه ای برگرد ای دار و نـدار فـاطمه           بی تو دلها از خوشی گشته جدا کاری بکن

روضه خوان فاطمه امشب کمی روضه بخوان           مـادری افـتـاده بین کوچه ها کاری بکن

مادری تنها میان کوچه ای سرد و شلوغ           کودکش افتاده زیر دست و پا کاری بکن

چادری خاکی و دست بسته و روی کبود           ای انیس اشک های مرتضی کاری بکن

دست سنگین کسی بر صورت مادر نشست           وای از آشوب قلب مجـتـبی کـاری بکن

پای داغ کوچه ها آخـر حسن دق می کند           سهم چشمانش شده اشک عزا کاری بکن

ناله ی ای وای مادر برلبش دارد حسین           کوچه های شهر گشته کربلا کاری بکن

بر وادی وصـال بر این دل نــوا دهیـد            بـا اشک دیـده سیـنـۀ ما را جـلا دهـیـد

یک بار هم ز لطف قـدم رنجه ای کنید            بر نـوکـران بی سـر و پـا هم بها دهید

سـر بر کـنـیـم و مـنـتـظـر مـقـدم شـما            منّـت دهـیـد و کـلـبـۀ ما را صـفـا دهید

از بس کرم به روی کرم دارد این حرم            لب وا نکرده حـاجت هر بی نــوا دهید

یک گـوشـۀ نـگــاه شـمـا کـیـمـیـا کـنـد            بر خـاک پای خـویش عـیـار طلا دهید

خواهید اگر که روسیهان معـتبر شوند            فـیض غــلامی حــرم خـود به ما دهید

تا آنکه روضه خوان حـریم شما شویم            بر ما ز سوز فـاطمه حـزن صدا دهید

حیف است آرزو به دل از این جهان رویم            لـطـفـی کـنـیـد و تــذکــرۀ کـربلا دهید

در حرم شُستم ز اشگ دیده ام دیـوار را           گم شدم در سیل اشگــم تا بجـویم یار را

گشتــه ام دور حــرم تا یار را پیــدا کنم           حجّ نکردم گر نه بینم آن گُل رخسار را

من گل گم گشته ای دارم به صحرای حجاز          می کشم بر دیــدنش ناز جفــای خار را

یــوسفا یعـقوب ها مُردند از درد فــراق          ماه کنعــان چند می پــویی ره بـازار را

چند نــامِ قـاتــل زهــرا به دیــوار حــرم          پاک کن زین ننگ ای دست خدا دیوار را

دور تا دور حرم چون نام او را بنگـرم           یــاد آرم ماجــرای سیــنه و مسمــار را

سیّدی نزدیک شو بر آستــان بیت وحی           دور کن از دُور مادر شعله های نار را

مادرت در پشت در با سوزِ دل گوید بیا           باز کن مــادر تو دست حیــدر کرّار را

وارث حیــدر بیا با ذوالـفــقـار حیــدری          دور کن از خانۀ جـدّت علــی؛ اشرار را

میثم آن ظالم نه تنها کُشت زهرا را که کُشت          هم علی هم فــاطمه هم احمد مختــار را

تا ببینیم تو را چـشـم به راهیــم هــنوز          آرزومنــد لــقـای رخ مـاهـیــم هــنـوز

جمعه ها هفته به هفته پی هـم میگذرد          از غم دوری تو شــعــلـۀ آهــیـم هنوز

در بیــابــان طلب آبــلـه در پـا داریــم          روز و شب منتظـر نیمه نگاهیم هنوز

نشد آقا که شبی یا سحـری یا که دمـی          با تو باشیم، ز بس غرق گناهیم هنوز!

حبّ دنیــا پر و بال دل ما را سـوزانـد          بی سبب نیست که افتاده به چاهیم هنوز

این که آقا نمی آیی بخــدا حـق داری!          چون که ما در پی امیال و رفاهیم هنوز

هر چه هستیم گــدای پسر فــاطمه ایـم          کــاسه بر دست در خانۀ شاهیـم هنوز

تا نیایــی گـره ای باز نگــردد هــرگز          حاجت خویش همآره ز تو خواهیم هنوز

انـتـقــام در آتش زده را می گیریم ...          در پی آرزوی گــاه به گـاهــیم هــنوز

دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

در این مقام، که تنها برای محرم هاست           سپاس ازاینکه مرا اهل خویش می دانی

توارث برده ای ازمادرت که روزو شبت           چنین عجین شده با گریه هـای طـولانی

دوباره روضه بخوان تا که بشکند قلبم           دوبــاره آه بـکــش تـا مــرا بـسـوزانـی

بـگـو بـه مـردم نـامـرد شهـر پیـغـمـبر           کجاست غـیرتتان پس چه شد مـسلمانی

دل گرمی ایـن روزهایِ سـرد، برگرد           ای سرخی گلهایِ خشك و زرد، برگرد

آسان نـدارد بی تو هرچـه سخـت، بازآ           درمان ندارد بی تو هر چه درد، برگرد

اَشكوْ اِلیْكَ از جهانِ خـــالی از مــــرد           بـا سیصـد و با سیـزده تا مـرد، برگرد

از عاشقی سرشارم و چون اهـلِ كوفه           پُشتِ تو را خالی نخواهم كـرد، برگرد

مـی آیـی آن روزی كه شاید خاك باشم           تا پَر كِشم بر دامنت چون گَرد، برگرد

دنـبـالِ تـو در كــوچـه هـایِ فــاطـمـیـه           حیران شدم چون عابری شبگرد، برگرد

ای دســتِ قـهـارِ خـدا تـا كه بـگـیـری           تـو انـتـقـام سـیـلـیِ از نـامـرد، بـرگرد

زینـب فقـط مـی داند آن بَـلـوایِ كـوچه           شب ها چه بر روزِ حسن آورد، برگرد

یـك حـرف می مـانـد بـرایم یابن زهـرا           بـرگرد جـانِ مـادرت بـرگرد، بـرگرد

اگر ز قـافـلـه دوریـم، خـوب مـی دانیـم           ولی به لطف تو هر سال جـا نمی مـانیم

و بـاز هـم به نـگــاه مـحـبـتت امــسـال           کــنار سـفـره ایـن فـاطـمـیـه مهـمـانـیـم

هــزار فـاطـمـیـه رفــتـه و نــیـامـده ای           نگو که باز بدون تو روضه می خوانیم

بـیـا کـه در گـذر گـرد بـاد ایـن دنــــیـا           در انـتـظـار شـروع بـهـار و بـارانـیـم

قسم به ساحل چشمان ابری ات عمری ست            به لطـف بارش چـشـم شماست گریانیم

و گـرنه مثل بیـابـان خـشک دل هـامـان           فـقـیـر روزی ایـن سـفـره های بی نـانیم

از ایـن کـه بـار غـم مـادر تـو را دنـیـا           به دوش برد، ولی خم نگشت حیرانیـم

بـه انـتـقــام غــم صـــورت کــبـود بـیـا           که مـا کـنـار شـمـا پــیـرو شـهـیـدانـیـم

آقـا بـیـا دعــای مـرا مـسـتـجـاب کـن           مـا را بـرای نـوکـریت انـتـخـاب کـن

قـلبم شبـیه سنگ شـد از کـثـرت گنـه           امـشب بـیا و سـنگ دلم را تو آب کن

تأثیرجرم ومعصیت اشک مرا گرفت           دستی بکش به روی دلـم فتح باب کن

تا کی به لب دعای فرج، تا کی انتظار           آقـا به حـقّ فـاطـمـه پا در رکـاب کن

ای منتقـم بیا که دلم سخت زخمی است           رحـمی نما بر این دل زارم شتاب کن

ای روضه خوان فاطمیه روضه ای بخوان           امـشب مـیـان سـیـنــۀ مـا انـقـلاب کن

مـا در پـی تــلافی ســیـلی کـوچـه ایـم           یعنی به روی غیرت ما هم حساب کن

کسی که بی تو سر صحبت جهانش نیست          چگونه صبر و تحمل کند؟ توانش نیست

به سوز هجـر تو سوگنـد ای امیـد بشر!          دل از فراق تو جسمی بود که جانش نیست

اسیر عشق تو، این غم کجا برد؟ که دلش          محـیـط غم بـود و طاقـت بیانـش نیست

نه التفـات به طوبی کند نـه میل بهشـت          که بی‏ حضور تو صحبت به این و آنش نیست

کسی که روی تو را دید یک نظرچون خضر          چگونه آرزوی عـمر جـاودانش نیست؟

کسی که درک کند فیض با تـو بودن را          به حق حق، که عنایت به دیگرانش نیست

بهـار زنـگـیـم در خـزان نـشـسـت بـیـا!          (بهار نیست به باغی که باغبانش نیست)

کنار تربت زهرا تو گریه کن! که کسی          به جز تو با خبر از قبر بی نشانش نیست!

بـیـا و پـــرده ز راز شـهـادتـش بــردار          پسـر که بی ‏خبر از مادر جوانش نیست

به جز ولای تو ای ماه هـاشمی طلعت!          (شفق)، ستاره‏ ای در هـفت آسمانش نیست

لحـظـه هـا را مـتـوسـل به دعــائـیـم بیا           سالـیانی ست کـه دل تـنـگ شـمائـیم بیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

چشممان خشک شد از وسعت این بی آبی           و نــداریـم دگـر طـاقـت ایـن بـی آبـی

در قنوت دلمان خواهــش بـاران داریـم           نـدبه خـوانـیم و تمنـای بهـاران داریم

پس ببار ای پسر حضرت بـاران بر ما           که ترک خورده زمین ازاثراین گرما

دامـن دشـت شـده ســـفــرۀ راز دل مـا           داغ آلالـــه نـشـــانی ز نــیـاز دل مــا

ما که درراه تو عمری ست تمامی گردیم           گـردبـادیم و بـه دنـبال شما می گـردیم

چـند جـمعـه دلـمان را سر راهت آریـم           تا بـدانی که تــمـنـای وصـالـت داریـم

شهرمان را زرخِ چون قمرت روشن کن           کوچه ها را پُر از نسترن و سوسن کن

آسمان خواهش یک جرعه نگاهت دارد           نه که ما فاطمه هم چشم به راهت دارد